Het is dan toch zover gekomen. Door de ijzige wind is de
temperatuur aan de waterkant onder het nulpunt gezakt. Doordat de opwaaiende
druppels bevriezen, zijn alle grassprieten ingepakt in een dunne jas van ijs.
Langs de stenen hebben zich ijspegels gevormd, een soort druipsteengrotten,
maar dan glinsterend doorzichtig. Het hek – dat er normaal maar een beetje
verroest bij staat- ziet er opeens interessant uit met die ingevroren krullen
van ijzer. Alsof het ijs een stolp vormt om de dingen, waardoor je ze met een
ander oog bekijkt. De harde wind laat het gras niet ruisen, maar tingelen.
Wonderlijk, zo’n bevroren wereld. Het maakt hetzelfde anders, het oude nieuw.
Wauuuw!
ReplyDelete