Als ik nadenk over hoe ik 'Plukdedag-fotografie' zou moeten uitleggen, komt er van alles in mijn hoofd. Tot ik opeens onderstaande tekst las, die ik in januari 2012 schreef. En natuurlijk, de foto's weer zag. Ja, dat is hoe ik 't zou willen uitleggen.
Het is een vreemde winter. Een verlenging van de herfst, die in juli begon. Zo lijkt het. Of misschien is het geen vreemde winter, maar een normale Hollandse winter. Misschien zijn we wel verwend geweest met twee superwinterse winters, sinds we hier wonen.
Dit jaar geen sneeuw. Geen ijs. Wel stormen. De wind giert zo hard hier door de polder. Beukt tegen ons huis op. De kachel kan niet meer aan, want de rook wordt gewoon de kamer in geblazen. Het is fijn om te merken dat het huis zo stevig is gebouwd. Alles doet 't nog. Het doorstaat de storm.
En vanmorgen dan opeens toch de ruiten krabben, volgens mij pas voor de tweede keer dit jaar. De lucht langzaam roze zien worden. Zo'n bijzondere kleur, een beetje staalachtig licht. Leuk om te zien dat het Isa en Lotte ook opvalt, dat zij ook op dit soort dingen letten en ervan genieten.
Voor ik mijn werkdag begin klim ik weer even de dijk over. Met mijn oude fototoestel. De nieuwe is nog steeds bij de reparatieservice. Ik heb net gebeld. De lens is stuk, ik krijg een nieuwe. Het fototoestel is nog onduidelijk, ik hoor er snel meer over. Ik hoop het, want ik mis mijn toestel. Mijn extra zintuig.
Het is een soort van mediteren, mijn fotowandelingen. Kijken, stukjes 'mooi' isoleren, vasthouden. Aandacht op één ding. Gelukkig doet mijn oude camera het ook nog. Want wat is het weer mooi. De zon is net uit het water opgedoken, zo lijkt het. De lucht prachtig gekleurd. Het water spiegelglad. Het lijkt wel of het altijd extra stil is, na die dagen met storm. Ik vind het mooi, storm, maar ik merk dat ik er zo onrustig van word. Een beetje kriegelig, alsof de storm ook in mijn hoofd woedt en ik niet meer helder kan denken.
De stilte na de storm is dan extra rustig. Alhoewel, echt stil is het hier ook vrijwel nooit. Ik hoor de vogels, vliegtuigen in de verte. Het water kabbelt heel zachtjes, alsof het de kant aait. Het water glijdt heel rustig heen en weer, weerspiegelt de wolken.
Het voelt altijd een beetje als gestolen tijd. Om hier te zitten, op zo'n mooi plekje, zitten en niksdoen. Zitten en kijken. Midden in de hectiek. Zo dicht bij de grote stad. Midden in de werkweek. En dan toch zo'n plek met rust. Zulk weids uitzicht. Geen mens te bekennen. Geen deadlines. Geen afspraken. Geen regeldingen. Geen to do list. Geen 'oh ja, dat moet ik ook nog even doen'. Geen BTW-aangifte. Geen files.
Alleen ik en de ochtend.
Ik en de opkomende zon.
Ik en het water.
Ik voel me werkelijk waar bevoorrecht om hier te mogen wonen.
Comments
Post a Comment