Van de week las ik deze tekst van Ivo de Wijs. Prachtig en ook een beetje triest. 'Er zal bloesem komen die je niet meer ziet.' Als je in de herfst of winter van je leven bent, komt er geen lente meer in de zin van dat je gaat groeien en bloeien. Je zou er treurig van kunnen worden, de eindigheid van het bestaan.
Maar eigenlijk prikkelt het mij alleen maar meer om de dag extra te plukken. En de seizoenen die ieder jaar weer terug komen met open armen te begroeten.
Om niet te denken 'ik heb geen tijd'. Niet het halve leven te laten beheersen door zenuwen en zorgen. Door de blinde hang naar morgen en de race om het bestaan. Het leven is nu. Pluk de dag.
Nu ligt er nog ijs.
Straks is er weer bloesem.
De Seizoenen
Als je jong bent valt de lente eeuwig samen met de lente
En hangt bloesem aan de bomen en een vogel zingt een lied
En je jeugd bestaat uit zee en zand en zonnige momenten
Maar de seizoenen komen terug,
De jaren niet.
Als de zomer aanbreekt, wil je niet verdwalen in het koren.
Je agenda heeft geen ruimte voor plezier en voor verdriet
En je zegt: ik heb geen tijd, ik heb al zoveel tijd verloren.
Maar de seizoenen komen terug,
De jaren niet.
Pas in de herfst is voor het eerst
Het besef niet te ontlopen:
Je ogen vallen open,
Je hebt je tijd verdaan.
Je halve leven werd beheerst
Door zenuwen en zorgen.
De blinde hangt naar morgen
De race om het bestaan
Je armen worden krakerige takken
En als je het geluk probeert te pakken
is het nep en surrogaat.
Je bent te laat.
In de winter ben je vrij om al je dagen te verdromen
Maar je tijd is om, het land is leeg, het regent dat het giet
Je verlangt met hart en ziel naar nieuwe bloesem aan de bomen,
Maar de seizoenen komen terug,
De jaren niet.
Er zal bloesem komen die je niet meer ziet.
Ivo de Wijs
Comments
Post a Comment